Bob Dylan is rijk!
Bob Dylan is met zijn 81 jaar een van de rijkste muzikanten op aarde. Eerst verkocht hij de auteursrechten inclusief zijn toekomstige werk voor 200 miljoen dollar. Kort geleden deed hij ook de opnamerechten van de hand voor hetzelfde bedrag. Dit maakt hem niet tot de rijkste man in de showbusiness maar het is wel de grootste muzikale deal ooit! En dat voor een man die rond 1960 schuchter zijn entree maakte in Greenwich Village, New York.
Mijn kennismaking met het werk van Dylan vond in 1964 plaats in de huiskamer van mijn tante. Op een doordeweekse avond nodigde zij me uit voor een bijzonder muzikaal avondje met mijn grote neef Dick en zijn vriend Henk. Henk, 20 jaar oud, had een grote reis gemaakt door Amerika en was teruggekomen met enkele elpees van een jonge folkzanger, Bob Dylan genaamd. En ik mocht daarnaar komen luisteren.
Op één van die platen stond een liedje, 'Blowing in the wind' en Henk legde ons bijna woord voor woord de betekenis van dit lied voor. Wat een gave tekst! Dylan stelt zichzelf hier een aantal vragen over vrede, oorlog en vrijheid die in die tijd actueel waren (denk aan de Vietnamoorlog) en dat nog steeds zijn. Zelf zei Bob Dylan eens over het lied: "There ain’t too much I can say about this song except that the answer is blowing in the wind." Zwaar onder de indruk van de veelzeggende tekst en het sobere, ingetogen stemgeluid van de zanger zweefde ik die avond naar huis. Dylan was mijn nieuwe idool, naast de Beatles en de Stones.
Maar nu meer over Bob Dylan zelf
Hij werd als Robert Zimmerman geboren op 24 mei 1941 in de sombere mijnstad Duluth (Minnesota) in het noordelijk deel van de Verenigde Staten. Als kind was hij te vinden bij de havens waar grote vrachtschepen lagen, klaar om ladingen erts naar alle delen van de wereld te vervoeren.
Maar zodra hij kon, rond zijn zeventiende jaar, ging hij zwerven door Amerika om uiteindelijk terecht te komen in New York, het mekka van de folksingers.
Bob was zelf duidelijk beïnvloed door folkmuzikanten als Woody Guthry en de hier minder bekende Dave Van Ronk en begon zijn carrière langs de coffeeshops met het naspelen van hun materiaal. Na verloop van tijd ging hij zelf teksten schrijven, die hij begeleidde op zijn gitaar en met zijn mondharmonica in de houder (in zijn begintijd een verbogen kleerhanger) om zijn nek.
Mijn kennismaking met het werk van Dylan vond in 1964 plaats in de huiskamer van mijn tante. Op een doordeweekse avond nodigde zij me uit voor een bijzonder muzikaal avondje met mijn grote neef Dick en zijn vriend Henk. Henk, 20 jaar oud, had een grote reis gemaakt door Amerika en was teruggekomen met enkele elpees van een jonge folkzanger, Bob Dylan genaamd. En ik mocht daarnaar komen luisteren.
Op één van die platen stond een liedje, 'Blowing in the wind' en Henk legde ons bijna woord voor woord de betekenis van dit lied voor. Wat een gave tekst! Dylan stelt zichzelf hier een aantal vragen over vrede, oorlog en vrijheid die in die tijd actueel waren (denk aan de Vietnamoorlog) en dat nog steeds zijn. Zelf zei Bob Dylan eens over het lied: "There ain’t too much I can say about this song except that the answer is blowing in the wind." Zwaar onder de indruk van de veelzeggende tekst en het sobere, ingetogen stemgeluid van de zanger zweefde ik die avond naar huis. Dylan was mijn nieuwe idool, naast de Beatles en de Stones.
Maar nu meer over Bob Dylan zelf
Hij werd als Robert Zimmerman geboren op 24 mei 1941 in de sombere mijnstad Duluth (Minnesota) in het noordelijk deel van de Verenigde Staten. Als kind was hij te vinden bij de havens waar grote vrachtschepen lagen, klaar om ladingen erts naar alle delen van de wereld te vervoeren.
Maar zodra hij kon, rond zijn zeventiende jaar, ging hij zwerven door Amerika om uiteindelijk terecht te komen in New York, het mekka van de folksingers.
Bob was zelf duidelijk beïnvloed door folkmuzikanten als Woody Guthry en de hier minder bekende Dave Van Ronk en begon zijn carrière langs de coffeeshops met het naspelen van hun materiaal. Na verloop van tijd ging hij zelf teksten schrijven, die hij begeleidde op zijn gitaar en met zijn mondharmonica in de houder (in zijn begintijd een verbogen kleerhanger) om zijn nek.
Friday, July 22, 2022
Hij kwam daar een aantal verwante zielen tegen; met één van hen, Joan Baez, onderhield hij een tijd lang meer dan vriendschappelijke betrekkingen. In deze eerste jaren van zijn carrière hield hij zijn muziek geheel in folkstijl sober omdat de teksten voor zichzelf dienden te spreken.In 1965, onder invloed van o.a. The Beatles, begon hij op zijn vijfde elpee 'Bringing it all back home' gebruik te maken van elektrische begeleiding; een stijlbreuk die door zijn folkie-fans diep werd afgekeurd, wat leidde tot afkeurend geschreeuw en gefluit op grote folkfestivals zowel in Amerika als in Engeland. Maar het tij was niet meer te keren en vooral het jongere publiek was razend enthousiast over dit nieuwe en vooral eigentijdse geluid. Dylan had dan ook gebruik gemaakt van de beste sessiemuzikanten van die tijd: onder anderen Mike Bloomfield en Al Kooper. Niet veel later ging hij in zee met de Canadese rockgroep The Band. Dit werd een langdurige en vruchtbare samenwerking.
In de loop van zijn carrière wisselde hij nogal vaak van sound en thematiek. Geen enkel genre is hem vreemd, zelfs het repertoire van Frank Sinatra werd door hem onder handen genomen. Dat was in 2015. Tja, daar moet je van houden, maar Dylan trok zich van de publieke opinie nu eenmaal weinig aan.
Send Comments
Friday, July 22, 2022
n 2012 werd hij door president Obama onderscheiden met de 'Metal of Freedom', de hoogste burgerlijke Amerikaanse onderscheiding voor zijn bijdrage aan de Amerikaanse cultuur. Uit zijn gezichtsuitdrukking kun je wel aflezen wat hij er eigenlijk van vindt.Mijn aandacht voor de muziek was door de ontwikkelingen in mijn persoonlijke leven vanaf 1971 verflauwd. Met het uitbrengen van een religieus getint album rond 1978 daalde mijn interesse tot het nulpunt. Met heimwee denk ik sindsdien terug aan The times they are a-changing, Blowing in the Wind, Subterranean homesick blues, maar vooral Like a rolling stone. Nummers waarin zijn cynisme hoogtij viert.
Maar op een regenachtige middag in 1988 klonk Handle with Care ineens op de radio. Door een groepje dat zich de Traveling Wilburys noemde, een stars-on-45 project met de stemmen van o.a. George Harrison, Roy Orbison en Bob Dylan. Ik vond het meteen een goed groepje uitstekende imitators. Maar het bleken de sterren zelf in een uniek samenwerkingsproject. Van toen af was Bob Dylan terug in mijn interessesfeer.
Dylan privé
Erg veel is er niet bekend over zijn privéleven. Hij is waarschijnlijk twee keer getrouwd (geweest) en heeft zes kinderen (waarvan één ook in de muziek is gegaan) en enkele kleinkinderen. Naar Dylan's ware aard en karakter moeten zijn fans maar een beetje raden, zoals ook bleek uit de NPO podcastserie over leven en werk van Dylan. Zijn oeuvre is heel groot, bijna 40 studio-albums, tien live-albums en veel verzamelalbums en bootlegs. Het is ook heel grillig van samenstelling: protestliedjes naast liefdesliedjes, religieus getint werk, grappig-ironische teksten, kerstliedjes, covers van Frank Sinatra-liedjes enz. Of het publiek dat allemaal wel zo mooi vindt, schijnt hem niet zo te boeien. Hij blijft zichzelf vernieuwen, slaat steeds nieuwe wegen in. Grillig en onvoorspelbaar. Maar waarschijnlijk is dat wel zijn grootste kracht.
Annemarie Broek