Eenzame kerst
13 december 2013
En zo stond ik daar dinsdagochtend voor het front van de troepen.
EENZAME KERST, het nummer van André Hazes, zou ik zingen.
Ik had het de hele week, en eigenlijk sinds ik het in 1976 voor het eerst hoorde regelmatig, geoefend. De tekst was me volkomen vertrouwd. Sommige zinnen vond ik gewoon te belachelijk voor woorden, leuk om te parodiëren.
Dus.
Maar ik had me voorgenomen bij deze gelegenheid het lied serieus te zingen. Belachelijk maken vond ik goedkoop en overbodig.
Het eerste vers haalde ik moeiteloos. Maar bij de regels “Ik ben zo eenzaam hier, in die koude kille cel. Kan jij echt niet begrijpen wat ik voel?” sloeg het medelijden genadeloos toe. Mijn door de vele hoestmomenten geteisterde stem kneep dicht. Ik zag het meegevoel en de spanning toeslaan bij mijn publiek. Sommigen zagen echt dat ik bijna niet meer verder kon zingen.
Trillend en bevend van de spanning, met een gevoel alsof ik elk moment kon flauwvallen, zong ik dapper door.
Met een stem die dicht zit kan je niet veel anders doen dan je volle energie op de voordracht richten. Nou die ging goed en kwam zeker over.
De laatste uithaal in het laatste vers “Een lied zo vol met smart” waar Hazes in volle glorie naar boven glijdt: ik voelde gewoon dat ik die moeiteloos aan zou kunnen. En daar ging ik!
De complimenten naderhand waren niet van de lucht en daar was ik erg trots op.
De dirigent gaf me het mooiste compliment dat ik had kunnen denken: dat ik het zo gevoelvol had voorgedragen zonder het belachelijk te maken.
Daar was ik erg gelukkig mee.