Roberta Flack
nam het nummer in 1973 op in een totaal ander arrangement en sfeer. Deze versie won in dat jaar de Grammy Award for best song of the year.
Ook hierbij hoort een bijzonder verhaal. Ms. Flack hoorde het nummer voor het eerst over de boordradio van een vliegtuig tijdens een binnenlandse vlucht. Ze beluisterde het een aantal malen achter elkaar, terwijl ze aantekeningen maakte over de melodie. Direct nadat ze geland was, zocht ze contact met Charles Fox. Twee dagen later ging ze aan het werk om een eigen versie van het nummer te creëren. Daarbij merkte ze fijntjes op dat ze (omdat zij verstand had van klassiek muziek ) bepaalde afwijkende keuzes maakte voor het akkoordenschema, volgens haar de verklaring van haar grote succes. Charles Fox beweert dat hij de muziek componeerde.
De versie van Lori Lieberman was, geheel in overeenstemming met haar aard, ingetogen, bescheiden en folk-achtig. De arrangeurs van Roberta Flack gooiden er een paar echokelders tegenaan, een sneller en ritmischer arrangement en vooral het forse stemgeluid van Ms. Flack. Deze versie veroverde de wereld en inspireerde meer dan 100 zangers en zangeressen tot het opnemen van een eigen versie. Een bloemlezing: Carly Simon, Carole King, Perry Como, The Jackson Five, Céline Dion, Anastacia en last but not least Susan Boyle.
Nog één keer kwam het hoog in de hitparades door de vertolking van The Fugees, duidelijk geënt op die van Roberta Flack, zij het dat de zangeres er Maria Carey-achtige trillers aan had toegevoegd.
Op het internet krioelt het voorts van de in allerlei talen verschenen versies, ook in het Nederlands. Ga niet zoeken! Houd het maar bij de versie van Lori Lieberman of desnoods die van Roberta Flack.